In een zwart-witte stad is een meisje aan het kleuren. Overal tekent ze monsters die later tot leven komen. Een prachtig boek vol details, er gebeurt zoveel op de pagina's. Bekijk samen het leven in de zwart-witte stad, en maak je eigen verhaal in dit tekstloze prentenboek. En wie krijgt er geen zin om aan het kleuren te slaan?
Monsterboek kreeg het Gouden Penseel in 2015. Dit schreef de Penseeljury: ''Tekstloze boeken vormen een uitdaging voor de illustrator, de eventuele voorlezer en het kind waarvoor het bedoeld is. Met boeken zonder
woorden kun je alle kanten op. De meeste zijn zo gemaakt dat je er oeverloos verhalen bij kunt vertellen. Er staat weliswaar geen tekst, maar die kun je zelf verzinnen. Monsterboek van Alice Hoogstad is een boek dat niet zozeer een verhaal
vertelt, maar dat een optische ontwikkeling laat zien. Dit breed opgevatte, royale boek zonder woorden gaat vooral over kijken.
Monsterboek staat helemaal vol met expressieve lijntekeningen in zwart-wit. Alle spreads laten, van hoek tot hoek en aflopend, een patroon van mensen en huizen zien. Samen geven de bladzijden het beeld van een stad waar van alles gebeurt. Een
heer met een keurige scheiding in het haar wast zijn auto, een mollige vrouw met een sjaal om het hoofd geknoopt poetst haar huis. Een jongetje stept
door de straten, een kat rent over de daken. En er zijn veel daken, want het is geen moderne stad. De schoorstenen, de hekjes en de balkons, de steentjes
van het plaveisel roepen de sfeer op van de jaren vijftig. Maar de tekenstijl maakt de illustraties van alle tijden. Geen lijntje te veel, alles to the point.
De hoofdpersoon is een klein meisje. Ze heeft gekleurde krijtjes in de zak van haar jurkje en loopt daarmee de kleurloze straten door, gevolgd door een vriendelijk hondje. Eerst tekent ze een lange rode draad op de weg met aan het eind een hart
eraan. Maar dan werkt ze verder met haar krijtjes en komt er meer kleur: een oranje monster, een groene draak op de volgende bladzijde en dan een blauwe, harige duivel. Ze worden steeds groter, beginnen zelf ook te kleuren en nemen de stad langzaam over. Het hondje rent vrolijk mee, de rode draad met het hartje in zijn bek. Langzaam maar zeker krijgen ook de huizen kleur. Maar als ook de
mensen worden ingekleurd, worden die boos; ze verjagen de monsters en de kinderen moeten alles schoon schrobben. De regen helpt hen een handje
en de grote mensen zijn tevreden. De stad is weer kleurloos. En niemand van de bewoners ziet wat er op de laatste bladzijde gebeurt. De kinderen (en de monsters) gaan gewoon door. Alice Hoogstad heeft met dit boek een prachtig, aansprekend prentenboek gemaakt. Ze heeft haar eigen, karakteristieke en directe tekenstijl ingezet voor een heerlijk kijkboek met een prachtig patroon van huizen en mensen op de achtergrond dat consequent is volgehouden. Als je Monsterboek doorbladert krijg je zelf zin om te gaan kleuren. En dit kleurboek is dan nou eens niet alleen voor
volwassenen!''
🙂 🙂 🙂 🙂 🙂
Monsterboek - Alice Hoogstad
Lemniscaat - 2014
