Het verhaal gaat over het schaap Lola, dat prachtig zijdezacht haar heeft. Ze is erg trots op haar vacht en loopt er graag mee te pronken.
Maar op een dag moeten alle schapen naar de kapper, en dat betekent dat het mooie vachtje van Lola verdwijnt! Vreselijk vindt ze het, en ze zondert zich af om net zo lang te wachten tot haar mooie haren weer zijn aangegroeid. Uiteindelijk heeft ze weer een dikke vacht, maar…helemaal niet meer zijdezacht! Het is een wolwirwar! Nu kan Lola niet meer pronken met haar mooie haren!
Maar een wolwirwar blijkt heel erg nuttig te kunnen zijn…. En dan hoeft Lola het niet meer alleen van haar uiterlijk te hebben. (Mag ik Jesse Goossens die het boek vertaalde even een compliment geven voor de mooie tongbreker ”wolwirwar”? Ik ben benieuwd welk woord dat in het Engels was.)
De tekeningen zijn mooi en gedetailleerd. De stijl van Merino is duidelijk herkenbaar, vooral door het vele gebruik van (vele tinten van) de kleur groen.
De boodschap van het verhaal is natuurlijk duidelijk: het maakt niet uit hoe je eruit ziet. Want het gaat erom wat je betekent voor anderen, en om vriendschap. Niet een heel originele boodschap, maar wel op een grappige en aandoenlijke manier gebracht.
Het schaap dat een ei uitbroedde – Gemma Merino
Vertaling: Jesse Goossens
Lemniscaat – 2017
